یا ایها الذین آمَنوا، امِنوا
سعید حجاریان در مقاله‌ای با نام «فرهنگ عاشورا، فرهنگ اربعین» که در روزنامه آرمان (روز هفتم آبان ماه) چاپ شد به تفسیر خاصی از فرهنگ عاشورا و فرهنگ اربعین پرداختنه‌اند. بر اساس مدعیات ایشان، فرهنگ عاشورا فرهنگ عارفانه‌ای است که خود را مکلف به وظیفه می‌داند و چندان در بند نتیجه نیست اما پس از رخداد حادثه عاشورا فرهنگ شیعی و سیاست گذاری امامان شیعه با هدف بقای نظام شکل عقلانی به خود گرفت. با همین مدعا ایشان معتقد است نظام ایران نیز برای حفظ بقای خویش باید از فرهنگ عاشورا به سمت فرهنگ اربعین حرکت کند و به الزامات عقلانی گفتمان بقاء مقید باشد.
وقتی متن بالا رو خوندم یاد دو تا مطلب افتادم که براتون آوردم :
امام زمان عج (در زیارت ناحیه مقدسه) می فرمایند :
اگر چه زمانه مرا به تأخیر انداخت ، و مُقدَّرات الهى مرا از یارىِ تو باز داشت ،و نبودم تا با آنانکه با تو جنگیدند بجنگم و با کسانیکه با تو دشمنى کردند خصومت نمایم، در عوض صبح و شام بر تو مویِه میکنم، و به جاى اشک براى تو خون گریه میکنم، از روى حسرت و تأسّف و افسوس برمصیبت هائى که برتو وارد شد، تا جائى که از فرط اندوهِ مصیبت، و غم و غصّه شدّتِ حزن جان سپارم.
امام خامنه ای :
در قضیه حرکت عاشورا، نکات بسیار زیادى هست که اگر دنیاى اسلام و متفکّرین جهان اسلام درباره آنها، از ابعاد مختلف بررس کنند ، راه هاى زندگی اسلام و تکلیف نسلهاى مسلمان در شرایط مختلف ، از این حادثه و آنچه که از مقدّمات و مؤخّرات، آن را احاطه کرده است ، معلوم خواهد شد.
یکی از این درسها،این نکته ی مهم است که حسین ابن علی علیهم الصّلاة والسّلام، در یک فصل بسیار حسّاس تاریخ اسلام ، وظیفه اصلی را از وظایف گوناگون و داراى مراتب مختلف اهمیت، تشخیص داد و این وظیفه را به انجام رساند . او در شناخت چیزى که آن روز دنیاى اسلام به آن احتیاج داشت، دچار توهّم و اشتباه نشد . در حالی که این، یکی از نقاط آسیب پذیر در زندگى مسلمین، در دورانهاى مختلف است؛ یعنی اینکه، آحاد ملت و راهنمایان آنها و برجستگان دنیاى اسلام، در برهه اى از زمان ، وظیفه اصلی را اشتباه کنند. ندانند چه چیز اصلی است و باید به آن پرداخت و باید کارهاى دیگر را - اگر لازم شد - فداى آن کرد؛ و چه چیز فرعی و درجه دوم است و هر حرکت و کارى را به قدر خودِ آن باید اهمیّت داد و برایش تلاش کرد.
در همان زمانِ حرکت اباعبدالله علیه السّلام، کسانی بودند که اگر با آنها در باب این قضیه صحبت می شد که «اکنون وقت قیام است » و می فهمیدند که این کار، به دنبال خود مشکلات و دردسرهای دارد، به تکالیف درجه دو می چسبیدند؛ کما اینکه دیدیم، عدّه اى همین کار را کردند . در میان آنهایى که با امام حسین علیه السّلام، حرکت نکردند و نرفتند ، آدمهاى مؤمن و متعهّد وجود داشت . اینطور نبود که همه ، اهل دنیا باشند. آن روز در بین سران و برگزیدگان دنیاى اسلام، آدمهاى مؤمن و کسانی که می خواستند طبق وظیفه ى عمل کنند، بودند؛ امّا تکلیف را نمی فهمیدند؛ وضعیت زمان را تشخیص نمی دادند؛ دشمن اصلی را نمی شناختند و کار اصلی و محورى را با کارهاى درجه دو و درجه سه، اشتباه می کردند. این، یک از ابتلائات بزرگ دنیاى اسلام بوده است.
امروز هم ممکن است ما دچار آن شویم، و آنچه را که مهم است، با چیز کم اهمیّت تر اشتباه کنیم. باید وظیفه اساسی را که قوام و حیات جامعه به آن است، پیدا کرد. روزى در همین کشور ما، مبارزات ضدّ استعمارى و ضدّ استبدادى و ضدّ دستگاه کفر و طاغوت ، مطرح بود؛ اما بعضی ، این تکلیف را تشخیص نمی دادند و به کارهاى دیگر چسبیده بودند. احیاناً اگر کسی تدریس داشت، اگر تألیفی داشت ، اگر یک حوزه کوچک تبلیغی داشت، اگر هدایت جمع محدودى از مردم در کارهاى دینی بر عهده او بود ، فکر میکرد اگر به آن مبارزه بپردازد ، آن کارها معطل خواهد ماند! مبارزه به آن عظمت و به آن اهمیت را ترک میکرد، براى اینکه از این کارها باز نماند! یعنی اشتباه در شناختنِ آنچه لازم بود ، آنچه مهم بود و آنچه اهمّ بود.
حسین ابن علی علیه السّلام ، در بیانات خود فهماند که براى دنیاى اسلام در چنین شرایطی ، مبارزه با اصل قدرت طاغوتی و اقدام براى نجات انسانها از سلطه شیطانی و اهریمنی این قدرت ، واجبترین کارهاست .
بدیهی است که حسین ابن عل علیه السّلام، اگر در مدینه می ماند و احکام الهی را در میان مردم تبلیغ و معارف اهل بیت را بیان می کرد ، عدّه اى را پرورش می داد. اما وقتی براى انجام کارى به سمت عراق حرکت میکرد، از همه این کارها باز می ماند: نماز مردم را نمی توانست به آنها تعلیم دهد؛ احادیث پیغمبر را نمی توانست به مردم بگوید؛ حوزه درس و بیان معارف او تعطیل میشد و از کمک به ایتام و مستمندان و فقرای که در مدینه بودند، می ماند. اینها هر کدام وظیفه اى بود که آن حضرت انجام می داد. اما همه این وظایف را، فداى وظیفه مهمتر کرد . حتّی آنچنان که در زبان همه مبلّغین و گویندگان هست ، زمان حجّ بیت الله و در هنگام که مردم براى حج می رفتند، این، فداى آن تکلیف بالاتر شد.
آن تکلیف چیست؟ همانطور که فرمود، مبارزه با دستگاه که منشأ فساد بود: «اُریدُ اَن اَمُرَ بالْمَعْروف وَاَنْه ى عَنِ الْمُنْکَر وَ اَسیرَ بسِیرة جدَىّ » یا آنچنان که در خطبه دیگرى در بین راه فرمود: «اَیهاالنّاس! انَِّ رَسولالله، صلّ ىاللهعلیهوآله، قال مَنْ رأى سُلطاناً جائراً مُسْتَحِ لحُِرَمِ الله، ناکِثاً لعَِهْدالله ]تا لآخر[ فَلَمْ یُغَیِّر عَلَیْهِ بفِِعْلٍ و لا قَولٍ کانَ حَقاً عَلَ ىالله اَنْ یَدخل یُدْخِلَهُ مُدْخِلَه » یعنی اغاره یا تغییر، نسبت به سلطان ظلم و جور؛ قدرتی که فساد می پراکند و دستگاه که انسانها را به سمت نابودى و فناى مادّى و معنوى می کشاند. این، دلیل حرکت حسین ابن علی علیه السّلام است که البته این را، مصداق امر به معروف و نهی از منکر هم دانسته اند؛ که در باب گرایش به تکلیف امر به معروف و نهی از منکر ، به این نکات هم باید توجّه شود.
لذاست که براى تکلیف اهمّ، حرکت میکند و تکالیف دیگر را - ولو مهم - فداى این تکلیف اهمّ میکند. تشخیص می دهد که امروز، کار واجب چیست؟ هر زمان ، یک حرکت براى جامعه اسلام متعیّن است . یک دشمن و یک جبهه خصم، جهان اسلام و مسلمین را تهدید میکند. آن را باید شناخت . اگر در شناخت دشمن اشتباه کردیم ، در جهت که از آن جهت ، اسلام و مسلمین خسارت می بینند و به آنها حمله می شود ، دچار اشتباه شده ایم . خسارتی که پیدا خواهد شد ، جبران ناپذیر است . فرصتهاى بزرگ از دست می رود.
امروز ما در دنیاى اسلام ، مکلَّفیم که همین هشیارى و توجّه و دشمن شناسی و تکلیف شناسی را به اعلا درجه ممکن ، براى امّت اسلام ، جهان اسلام و ملت خودمان تدارک ببینیم. امروز با توجّه به تشکیل حکومت اسلامی و برافراشته شدن پرچم اسلام - چیزى که در طول تاریخ اسلام، بعد از صدرِ اوّل تا امروز سابقه ندارد - چنین امکانی در اختیار مسلمانان است . امروز ما دیگر حق نداریم در شناخت دشمن اشتباه کنیم . حق نداریم در آگاهی نسبت به جهت و حمله تهاجم ، دچار اشتباه شویم . لذا، از اوّل پیروزى انقلاب تا امروز، همه تلاش امام بزرگوار و دیگر کسانیکه در راه آن بزرگوار حرکت کردند - عَلى اخِْتِلافِ مَراتِبِهْم: بر حسب امکان و توانایی وب ینششان - این بوده است که معلوم شود در دنیاى امروز ،براى مسلمانان، براى جامعه اسلام در ایران و براى پایه هاى عدل و حق ، چه تهدیدى از همه بالاتر و چه دشمنی از همه خطرناکتر است؟ امروز هم، مثل تمام این سالهاى متمادى، دشمن اساسی ، حمله بزرگ و خطر بنیان کن از سوى سلطه جهانی و سلطه کفر و استکبار جهانی است . این، بزرگترین خطرى است که اسلام و مسلمین را تهدید میکند.
بیانات مقام معظم رهبرى در دیدار علما وروحانیان 7/ 5/ 1371
منبع :کتاب 72 سخن عاشورایی ( از بیانات امام خامنه ای پیرامون نهضت امام حسین(ع))
کلیپ صوتی از سخنان استاد پناهیان در پاسخ به یاوه سرایی های حجاریان ملعون دریافت
منابع :
سایت رجانیوز
سایت فجرکلیپ
سایت میثاق با شهدا
