استاد مصباح یزدی :
ما هرچه داریم، به واسطه فیض و لطف و محبّت اهل بیت است؛ امّا ایشان در برابر محبّت بیکرانشان چیزى از ما نمى خواهند؛ چرا که محبّت ایشان خدا گونه است؛ ولى شرط محبّت این است که ما نیز شرط وفا را نگه داریم.
هر قدر ما در برابر عنایت‌هاى مولایمان سپاس‌گزارتر و قدردان‌تر باشیم، از محبّت‌هاى ویژه حضرت بیشتر استفاده خواهیم کرد و اگر خداى ناکرده، محبّت‌هاى الهى مولایمان را ناسپاسى و فراموش کنیم، برخلاف مقتضاى محبّت و وفادارى عمل کرده و در نتیجه، خودمان را محروم ساخته ایم. از بهترین اوقات عمر که انسان طعم محبّت را به خوبى مى‌چشد، دوران جوانى است. آدمى در دوران کودکى و خردسالى، محبّت را با نوعى ادراک ناآگاهانه درک مى‌کند. کودک، محبّت مادر، پدر و نزدیکان خود را مى‌فهمد؛ ولى لذّت آن را آگاهانه درک نمى کند و در نتیجه، قدرش را نمى‌داند؛ امّا از آغاز دوران بلوغ به بعد، مزه محبّت را خیلى خوب مى‌چشد.
این ویژگى، مخصوص دوران جوانى است و بعد، شیرینى محبّت در این سطح باقى نمى ماند؛ به این جهت به شما عزیزانى که در این دوران طلایى و پر بها زندگى مى‌کنید، یادآورى مى‌کنم که قدر این دوران را بدانید و از محبّتى که در دل‌هایتان موج مى‌زند، به نیکوترین شکل استفاده کنید. بدانید که چه کسى را باید دوست بدارید و به چه کسى باید دل بدهید . کسى شایسته دلدادگى است که هیچ چشم داشتى از ما نداشته باشد ؛ هیچ گاه ما را از یاد نبرد، و به هر مقدار ما لیاقت و ظرفیت محبّت او را داشته باشیم، او مضایقه نکند . آدمى وقتى کسى را دوست مى‌دارد ، دلش مى‌خواهد محبوبش نیز به یاد او باشد . اگر شخصى بداند که رفیقش در عین دورى ظاهرى، دلش همواره متوجّه او است، به وفادارى چنین رفیقى افتخار خواهد کرد. حال اگر بدانیم محبوبى داریم که هیچوقت فراموشمان نمى‌کند و به محض این که به او توجّه قلبى بیابیم، پاسخمان مى‌گوید، بهترین یار و رفیق خویش را یافته‌ایم.
او همان امام رؤوفى است که اگر در دلت هم صدایش کنى و بگویى: "السّلام علیک یا اباصالح"، پاسخت را مى‌دهد . با این اوصاف ، آیا کسى بهتر از او پیدا مى‌شود تا آدمى دوستى‌اش را به او هدیه بدهد؟ هرچه خوبى وجود دارد، در وجود مقدّس حضرت جمع است؛ هر صفت و خصلت دوست داشتنى را که فرض کنید، بهترینش را داراست؛ پس قدر این دل‌هاى پاکتان را بدانید و بکوشید دل‌هایتان را به او بدهید که او شایسته دلدادگى است. هرچه مى‌توانید به یاد او باشید تا او بیشتر به یاد شما باشد.
رابطه بین ما با محبوب‌هاى حقیقى فقط گزاره ادبى و شاعرانه نیست؛ بلکه حقیقت ثابت است. آدمى آن گاه که کسى را دوست مى‌دارد، دلش مى‌خواهد محبوبش نیز به یاد او باشد. این فقط آرمانى شاعرانه نیست.
قرآن مى‌فرماید: به یاد من باشید تا به یادتان باشم ، فَاذکُرُونىِ أذکُرکُم(آیه 152 سوره بقره)
گاهى یک شعر حکیمانه آن قدر زیبا است که هیچ چیز دیگرى جاى آن را نمى گیرد: إِنّ مِنَ الشِّعرِ لَحِکمَةٌ؛ همانا بعضى از اشعار، دربردارنده حکمتى عمیق است. حافظ رحمه الله در بیتى مى‌گوید:
گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند/ نگاه دار سر رشته تا نگه دارد
یکى از اصحاب امامان خدمت امامش مشرّف شد و گفت: آقا! مى‌خواهم بدانم موقعیت من نزد شما چگونه است؟ فرمود: ببین موقعیت و منزلت ما نزد تو چه اندازه است. به همان اندازه‌اى که تو به ما اهمّیت مى‌دهى، ما هم به تو اهمّیت مى‌دهیم. به همان اندازه که تو به یاد ما باشى، ما هم به یاد تو هستیم. نمى شود آدمى به یاد خدا نباشد ؛ امّا توقّع داشته باشد که خدا مثل اولیاى خاصّ خودش به او توجّه کند. رابطه‌اى طرفینى است. سر رشته را که تکان مى‌دهد، آن طرف هم تکان مى‌خورد. اگر مى‌خواهى ارتباط محفوظ باشد، کلید ارتباط دست تو است. دکمه توجّه را فشار بده تا بى درنگ ارتباط برقرار شود. راه دوری در پیش نیست؛ بلکه توجهی خالصانه کافی است . این رابطه‌اى واقعى است. (آفتاب ولایت آیت الله مصباح یزدی صص 153-151)
